Våryr

Men går eg øve engene, der himmelen e vid,

då sei te med - for hendene e tome,

då sei meg, onnekvinner i kornskurdens tid:

kim gir meg sitt hjerta så ein blome?

Kim gir meg sitt hjerta så ei glede og ein trøst,

så ein duft så  leke med meg øve kinnå.

Så eg på mine stiar mot forgjennelse og høst,

ikkje reddast for den ytterste grindå?

Falkeid/Ferlin